Tym razem wybrałyśmy do omówienia literaturę faktu.  Nikt nie podejrzewał, że będzie to lektura  tak przerażająca, że nie wszyscy dadzą radę do końca ją przeczytać. Za trudna, za dużo nazw i nazwisk, nużących opisów, ale przede wszystkim zbyt drastyczna w realizmie przedstawianych scen-brutalnych,  okrutnych do bólu - takie były opinie czytających.

Książka „Nocni wędrowcy” opowiada o jednym z najbardziej niespokojnych państw na Ziemi – Ugandzie. Wojciech Jagielski przytacza w niej wstrząsające opowieści  dzieci-weteranów wojny w kraju Aczolich , siłą wcielonych do  Armii Bożego Oporu. Prawie wszystkie z nich zmuszone były zabijać. Niektóre nawet własnych rodziców i rodzeństwo. Autor przybliża nam  najtrudniejszy okres  w dziejach Ugandy – czasy rządów dwóch krwawych dyktatorów – Obotego i Idi Amina – którzy razem odpowiadają za śmierć blisko miliona ludzi. „Nocni wędrowcy” to reportaż  o mechanizmach  polityki i władzy, ale przede wszystkim o bezlitosnych prawach wojny, która  w zwykłych ludziach wyzwala demony. Szczególnie to wstrząsające, bo dotyczy dzieci, przyuczanych od najmłodszych lat, wtedy kiedy nie umieją jeszcze odróżnić dobra i zła, do zabijania z zimną krwią. Książka jest  również zbiorowym portretem Ugandyjczyków, którzy zmęczeni niemal trzydziestoma latami wojen, od dwóch dziesięcioleci próbują odbudować swój kraj. 

Jedna z członkiń naszego klubu zwróciła uwagę na potrzebę uświadomienia sobie szerszej perspektywy przedstawianego w reportażu okrucieństwa, które należy umiejscowić w kulturze i wierzeniach Afrykanów, ponieważ ich system wartości różni się od zachodnioeuropejskiego.

Wszystkim nam lektura przyniosła refleksję, że być może w naturze człowieka tkwi zalążek okrucieństwa, objawiający się przecież na wiele sposobów już we wczesnym dzieciństwie, a który przy pomocy socjopatycznego wyszkolenia łatwo ukształtować tak, by wyrosła z niego bezwolna, bezduszna maszyna do zabijania. A może od początku do końca tylko i wyłącznie  dorośli są odpowiedzialni za to, kim rodzi się i zostaje w przyszłości człowiek?

Kolejna wypowiedź dotyczyła warstwy formalnej reportażu: nasza koleżanka polonistka, która  każdą lekturę ocenia  pod kątem walorów językowych, konstrukcji, stylów i zabiegów literackich itp., przyznała, iż Jagielski potrafi budować napięcie, niczym powieściopisarz,  jego bohaterowie są wyraziści, a styl daleko odbiegający od suchych reporterskich przekazów.

Ponieważ nie wszystkie członkinie DKK przeczytały „zadaną” lekturę do końca, dyskusja była krótka. Zakończono ją postanowieniem, aby odetchnąć od tak poważnej literatury i na następne spotkanie wybrać coś przyjemnego, pogodnego, optymistycznego, coś, co przywróci nam wiarę w człowieka.

Termin następnego spotkania – 17.10.2013r.